Kategori: POLİTİKA

24 Haziran yolunda Erdoğan: Bir lider portresi – IV

Çok partili demokrasilerde eşine pek az rastlanır bir performansa sahip Recep Tayyip Erdoğan.. Kaybetmek nedir bilmiyor, adeta “yenilmez” bir siyaset ustası.

Hem seçim kazanıyor, hem oy oranını artırıyor, hem de istediğini her defasında (öyle ya da böyle) almayı biliyor.

MGK merkezli askeri vesayeti bitiriyor, bürokratik baskıyı kırıyor, yanlışta ısrar etmek pahasına 40 yıllık doğrulara meydan okuyor. Gün oluyor Kürtleri, gün oluyor liberalleri kendi safına çekiyor.  Ekonomik krizlerle çökmüyor, Gezi protestolarıyla sallansa da yıkılmıyor, kanseri alt ediyor, 17-25 Aralık’ta ortalığa dökülenlerin “montaj-dublaj” olduğuna kitlesini inandırıyor, darbe girişimlerini atlatıp kahraman oluyor, aile efradının uluslararası ticari başarılarını(?)  rahatça anlatıyor, yasal ve geçerli bir üniversite diploması ibraz edememiş görünse de cumhurbaşkanı adayı olabiliyor. Dün “ak” dediğine, bugün “kara” diyor. Yarın “yeşil” ya da “gri” dese bile bunu satın alacak bir kitleyi peşinden sürüklüyor.  Mütemadiyen vaaz ettiği ve tarifi pek muğlak yeni Türkiye’nin kurucu lideri gibi hareket ediyor.  Peki bu nasıl mümkün oluyor ?  Yazı dizimizin dördüncü bölümünde Erdoğan kültünü incelemeye gayret edeceğiz.

Bu ülke yıllardır dediğim dedik, pek alttan almayan, rakiplerine mutlak üstünlük kuran ve duygulara hitap ederken popülizmi de sonuna dek kullanan lider figürüne hayran. Süleyman Demirel’in meydanlarda “düşün peşime” diye bağırdığı günlerden beri, Turgut Özal’ın siyasi rakipleriyle hınzırca alay ettiği günlerden beri iddiasını ortaya koyan, hikayesini iyi satan adamları seviyor.   Örneğin Prof. Erdal İnönü, Cem Boyner, Aydın Güven Gürkan, Mesut Yılmaz tercih edilmiyor, edilmedi.

Türkiye’de arzulanan lider figürüne en uygun isim de şu an R.Tayyip Erdoğan.  Bu iş için kurgulanmış gibi görünen çekici bir yaşam öyküsüne sahip ama aynı zamanda siyasete girmemiş olsa ortalama seçmenin alışveriş yaptığı esnaf, kapı komşusu ya da kıraathanedeki tavla arkadaşı olabilecek kadar özdeşleşilebilir “sıradan” biri aslında.

Geçmiş dönem liderlerinden bazılarını düşündüğünüzde Aydınlı zengin toprak ağasının muhteris oğlu Adnan Menderes, Fulbright bursuyla ABD’de eğitim almış parlak mühendis Süleyman Demirel, annesi ressam olan Robert College mezunu şair Bülent Ecevit, Yeniköy’de yalıda oturan Amerikalı Prof. Tansu Çiller her gün karşılaşabileceği ve/veya sosyalleşebileceği insanlar olamazdı sıradan seçmenin. Oysa Erdoğan siyasetçi değil de emekli İETT memuru olarak kalsaydı, halı sahada top oynanan Tayyip abi ya da yakıt parası yüzünden kavga edilen apartman yöneticisi Tayyip amca olabilirdi.

Öyle ki birebir dokunduğu insan sayısını artırabilse, oy oranını ve popülaritesini de artırabilecek bir tür tılsıma sahip sanki..

Ses tonu, hitabeti, yıllarca köşede iktidar sırasını beklemiş İslamcı geleneğin bir ferdi olması, boyu posu dışında Erdoğan imgesinde başka unsurlar da var.

Kanaatim odur ki, ülkemizin ATATÜRK döneminden beri aşmaya çalıştığı ama yanlış politikaların da katkısıyla sürekli kendini yeniden ürettiği için bir türlü aşılamayan iki sorunu var.

  • Cehalet
  • Yobazlık

Cehaleti sadece tahsil eksikliği olarak kullanmadığımı, yobazlık kelimesinin de sadece sünni islam üzerinden yorumlanmaması gerektiğinin önemle altını çizmek isterim.

Yukarıda tanımlamaya çalıştığım seçmen grubunda daha çok olmak üzerinde genelde Türk insanında üç baskın negatif duyguya da sıklıkla rastlanıyor.

  • Eziklik / güce tapınma
  • Haset
  • Gelecek endişesi

Erdoğan bu beş sıkıntının, sorunun, eksiğin tam ortasından kopup gelerek bu konuma yükseldi. Bu anlamda seçmenini açık ara en iyi tanıyan lider. Öyle ki bu insanların nabzı adeta Erdoğan’ın avuçlarında atıyor.  Kanımca yükselen dip dalganın farkında ve körüklediği neo-Osmanlı siyasal islamcılık ateşinin ülkeyi tümden kavurmasından da zaman zaman endişe ettiğini düşünüyorum.  Zira Erdoğan artık kendisi kadar akıllı ama %100 sadık, itaatkar ve çalışkan insanları çevresinde istiyor.  Türkiye Cumhuriyeti’nde taarruz ettiği bazı yerleşik değerlerin yerine koyduğu politik ve sosyo-kültürel iklim ise bir tür ahlaksızlık, riyakarlık ve aptallık sarmalı doğuruyor.  Bilhassa “dinine ve kinine sahip çıkan gençlik” yetiştirme ideali, milli eğitimi oyuncak haline getirip siyasi heveslere  göre nesiller tasarlama fantezisi çok tehlikeli bir saplantıdır.

Peki 24 Haziran’a doğru giderken Recep Tayyip Erdoğan’ın elinde neler var?  “Neler yok?” diye sorsak daha kolay olurdu zira 16 yıllık kesintisiz iktidarda sepetini fazlasıyla doldurdu Erdoğan.. Çok kısaca bakalım:

YÜRÜTME: Tamamen Erdoğan’ın elinde.. Bakanlardan, muhtarlara ondan habersiz neredeyse kuş uçmuyor.

YASAMA:  Anayasayı tek başına değiştirecek çoğunluğu bulamasa da, 7 Haziran 2015 tökezlemesi hariç asla 276 sıkıntısı da yaşamadı.  AK Parti meclis grubu üzerinde tam bir hakimiyeti var, onun istemediği bir şeyin TBMM’den çıkması çok küçük bir ihtimal

YARGI:  HSYK’nın ismindeki Yüksek ibaresine bile tahammül edilemeyen dönemde siyaset kurumuna karşı bağımsızlığını koruyan savcı ve hakimlerin azınlıkta olduğunu söylesek inkar eden çıkar mı?  Bir dönem FETÖ’ye teslim edilen, sonra kadro olarak içi boşalan, şimdi de adalet dağıtma yetkinliği azalan ve nihai kararlarında standart bozulan yargı ülkenin en büyük sorunu haline geldi.

MEDYA:  Dördüncü kuvvet %90 Erdoğan’ın elinde ve emrinde… Havuz medyası ülkenin yalan jeneratörü konumunda.  Medyadaki kartelleşme eğilimi ve satın almalar / ortaklıklar tamamen Erdoğan’ın kontrolünde. İktidarı somut ve tutarlı biçimde eleştiren gazeteciler çalıştıkları kuruluşlarda barınamıyor, çeşitli baskılara maruz kalıyor hatta tutuklanabiliyor.  Basında kalem oynatan, ekranda kelam eskiten herkes bu şartlara göre otokontrol uyguluyor.  İfade edilmediği sürece düşünce özgürlüğü var ama düşündüklerini söyleyenlerin / yazanların başına ne geleceğini garanti edemiyoruz. mazallah…

YEREL YÖNETİMLER:  AKP’nin en güçlü olduğu alanlardan biri, hoşnutsuzluk yaratan belediyelere de ya kapıya müfettiş/kayyım gidiyor ya da haklarında soruşturma açılabiliyor.

İŞ DÜNYASI:  Erdoğan’ın uçağında yer bulmak için yarışanlar, tuzu kuru TÜSİAD’ın sade suya tirit cılız tepkileri, kamu ihaleleri ile semirtilen nevzuhur müteahhitler, kısacası büyük ticaret erbabı olanın Erdoğan muhalifi olması imkansız.

ÜNİVERSİTELER:  12 Eylül ile hesaplaşmak söylemini bol bol kullanarak iktidara gelen Erdoğan, YÖK’ü yok etmediği gibi sahip çıktı.  Bugün çoğu yüksek liseyi andıran, bilimsel üretimi yetersiz, özgürlük alanları kısıtlı üniversiteler var.  Seçilme kriterleri göz önüne alındığından ancak uslu dururlarsa şirin babayı göreceklerinin farkında olan rektörler tarafından yönetiliyor bu üniversiteler.

SENDİKALAR:  Sendikalı işçi sayısı düzenli olarak azalıyor, iş kazalarında dahi sesleri fazla çıkamıyor, kısacası “sarı sendika” revaçta.

SİVİL TOPLUM KURULUŞLARI:  Demokles’in kılıcı tepelerinde sallanıyor, kamunun hançeri sırtlarında, sokakta güvenlik güçleriyle burun buruna, seslerini duyurma imkanları kısıtlı… Zaten örgütlülük bu toprakların fıtratına ters!

BÜROKRASİ:  Maaşlarını AKP’den aldıklarını düşünen bürokratlar ve “hamili kart bizdendir” iteklemesi olmadan kadro alamayanlar, kısaca geçiniz!

Bunlara ek olarak, bize özel dört güç unsuru daha var

MGK / TSK:  Milli Güvenlik Kurulu son yıllarda sadece Erdoğan’ın tercihlerine uygun tavsiyelerde bulunuyor, Yüksek Askeri Şura kararlarında askerlerin neredeyse söz hakkı kalmadı.  Eskiden demokrasiye balans ayarı yaptığını zanneden generaller vardı, şimdi Tansu Çiller’in Tak-Şak paşası Orgeneral Doğan Güreş’i bile aşan profiller mevcut.  Bay Hilmi Özkök ile başlayan, Bay Necdet Özel ile boyut değiştiren, darbe girişimi sırasında tutsak alınmayı başardığı halde görevinde kalan Bay Hulusi Akar ile zirve yapan acayip bir üst komuta kademesi zuhur etti.  Elbette siyasete müdahil olmamaları çok güzel ama askeri konularda dahi savunma politikalarına yön verecek evsafta görünmemeleri trajik ve çok riskli…

Anayasa Mahkemesi / YÜKSEK YARGI:  Anayasal krizlerde dahi “benim görev alanım değil” diyebilen AYM, artık raporları TBMM’de gündem olmayan Sayıştay, Rize’de çay toplarken siyasete ısınan Danıştay ile durum pek iç açıcı değil “hukukun üstünlüğü” açısından…

TARİKAT ve CEMAATLER:  AKP Milli Görüş gömleğini çıkarmış olsa da dini referanslar çerçevesinde Erdoğan’a yakınlar.. İtikatla, tasavvufla, maneviyatla ilgilenmek yerine hemen hepsi ticaretin içinde, siyasetin göbeğinde ve oy verme davranışını kısmen etkileyecek boyutta.

En az 20 yıl boyunca Cumhuriyet karşıtı F tipi yapılanmanın adım adım getirdiği tehlikelere dikkat çekenlere dudak bükenler, eski iktidar ortaklarını bugün FETÖ olarak lanetleyip beş kıtada kırmızı bültenle izini sürenler, maalesef boşalan yerleri de vazgeçemedikleri menzile uygun tiplemelerle doldurmaktan vazgeçemiyor.  Erdoğan kabul etmek istemese de, siyasi ve ticari emellerine ulaşmak için her tür kirli pazarlığa girebilen tarikat ve cemaatler “din ve vicdan özgürlüğü” konusu değil, milli güvenlik sorunudur.

DİYANET İŞLERİ:  AKP’nin propaganda makinesi, muhalefet partilerinin en amansız rakibi.  Muazzam bir bütçe, devasa bir örgütlenme ve lidere tam bağlılık.  24 Haziran öncesi Ramazan ayında 4 Cuma namazı hutbesi, bir bayram namazı hutbesi, vaazlar ve teravih sohbetlerine dikkat etsin muhalefet, satır arası mesajlarla Erdoğan zaferini oralarda perçinleyebilir.

OHAL rejimini de hesaba kattığımızda hani neredeyse bir tek nükleer silahı yok Erdoğan’ın, onun dışında hemen her şeye sahip.  Muhalefet açısından gayet moral bozucu bu manzara, Erdoğan’ın yenilmezliğin sembolü Achilleus gibi görünmesine yol açıyor.  Antik Yunan’ın büyük savaşçısı, Truva fatihi Achilleus sadece topuğundan yaralanabilirdi ve o sayede durdurulabildi.  Peki Erdoğan’ın zayıf topuğu var mı?  O da yazı dizimizin devamında sırası geldikçe gündeme gelsin ama anahtar kelimeler şimdiden belli.. ADALET ve KALKINMA  (aradığınız kavramlara şu anda ulaşılamıyor)

Altı yüzeysel soru üzerinden 24 Haziran – III

Yazı dizimizin ikinci halkasında muhalefet partilerinin erişmekte zorlandığı kitleyi tarif etmiş, onlarla temas kurulması gereğine değinmiştik. Şimdi de 24 Haziran 2018’de sandığa gidecek insanların sorduğu ve/veya muhatap olduğu en basit, en yüzeysel, altı sıradan soruyu biraz kurcalayalım.  Bunları ve ötesini düşündüğümüzde seçim kampanyasının adımları da şekillenmeye başlayacak.

İlk soru “ülkeyi kim yönetiyor?”

Buna “hükümet” veya “TBMM” cevabı veren neredeyse yok, hemen herkes ülkeyi tek bir kişinin (R.Tayyip Erdoğan) yönettiğini düşünüyor.  Dolayısıyla başkanlık sisteminin dezavantajı, ortalama seçmen gözünde “zaten tek kişinin ağzına bakıyor tüm sistem” olarak algılanıyor.  Yani değişen bir şey olmayacak, niteliği belirsiz değişimin korkutucu riski söz konusu değil.  Öte yandan muhafazakar seçmen Erdoğan dışında başka bir Ak Parti üyesine bu hükümranlığı vermek konusunda oldukça mütereddit, karşı cenah olarak gördüğü siyasi çizgiden birinin başa geçmesini ise felaket olarak niteliyor.  Erdoğan’ın ölümsüz olmadığını ve karizmatik liderlerin siyaset sahnesinden çekilmesini müteakip yaşananları işlemek düşünülebilir.

İkinci soru “milletvekillerinin etkisi & katkısı & faydası nedir?”

Milletvekilleri liderlerin işaret ettiği şekilde parmak kaldırıp indiren, yasama faaliyetinin edilgen figürleri, bağımlı değişkenleri olarak algılanıyor.  Özellikle son dönemde AKP’nin ülkenin önemli meseleleri TBMM’de genel görüşme konusu bile yaptırmaması, hayati anayasa değişikliği görüşmelerinin medyada canlı yayınlanmaması, milletvekillerinin türlü pazarlıklar içinde olduğu algısı bu kanaati pekiştirmiş durumda.  Dolayısıyla TBMM’nin pratikte devre dışı kalması vahim bir durum olarak algılanmıyor.  Buna rağmen AKP’nin “yasama güçlenecek, milletvekilleri kanun yaparken daha bağımsız olacak” söylemi, milletvekilleri istifa etmedikleri takdirde artık bakan olamayacağı için 16 Nisan referandum kampanyasında inandırıcı olmaya en yakın önerme olarak öne çıkmıştı.  Asgari müşterekler çerçevesinde elden kayıp giden ülkeye sahip çıkması umulan muhalefet partileri, 24 Haziran’da 600 vekile çıkacak TBMM’de salt çoğunluğu elde ettiklerinde Türkiye’nin huzuru, refahı ve iyileşmesi için ne yapacağını çok iyi anlatmak zorundadır.

Üçüncü soru “muhalefet ne işe yarıyor ki?”

Tek parti iktidarlarında “kudret” tamamen aritmetik dengeye indirgeniyor.

CHP meclis araştırması istiyor, AKP oylarıyla reddediliyor.

HDP bir bakan hakkında gensoru istiyor, AKP oylarıyla reddediliyor.

MHP zaten ümidini ve ikbalini Erdoğan’a bağlamış dolayısıyla AKP ne isterse mecliste o görüşülüyor, sonunda onların dediği oluyor.

Ortalama seçmen; bağıran, çağıran, itiraz eden, durdurmaya gayret eden, muktediri yavaşlatarak hizmet ulaşmasını geciktiren faydasız bir muhalefetin varlığına inanmaya başlıyor.  Dolayısıyla yürütmenin denetimsiz & kontrolsüz güçlenmesini risk olarak görmüyor hatta işlerin hızlanacağını düşünüyor.

Muhalefet partileri somut hizmetlere yönelik önerilerini, zamanında yaptığı uyarıları yeniden hatırlatmalıdır.  Asla ideolojik değil ama gündelik yaşam pratiğine dönük daha kaliteli hizmet sunulması ve kamu kaynaklarının etkin kullanılması için geçmişteki çabalarını ve zamanın haklı çıkardığı argümanlarını kamuoyuna yeniden sunmalıdır.

Bunlara ek olarak sunulabilecek siyasi örneklere gelirsek; Fethullah Gülen’e, Ergenekon-Balyoz davalarına, samimiyetten uzak gizli pazarlıklarla yürüyen çözüm sürecine, BOP adı verilen ABD mahreçli projeye her zaman şüpheyle yaklaşmış, karşı çıkmış, iktidarı uyarmış kişiler ve partiler haklıydılar, zaman onların haklılığını tekrar tekrar ispatladı.

Dün EVET kampanyası yapanlar, bugün 24 Haziran oldu bittisine imza koyanlar, zamanında tüm bu hayati konularda yanıldılar, “bizzat savcısı” oldukları, “emri ben verdim” dedikleri konularda geri adım attılar, “yanılmışız Allah bizi affetsin” dediler.  Bugün seçilmek için herkese mavi boncuk dağıtırken yarın pişman olmayacaklarının, ülkeyi yeni bir çıkmaza sokmayacaklarının garantisi var mıdır?

Elbette yoktur.

Dördüncü soru “Türk tipi başkanlık sistemi iyi olacak, hem koalisyon dönemlerinde çok çekmedi mi bu millet?”

Biraz karikatürize edersek bu söylem şuna evriliyor:

“1.köprüyü tek başına iktidar olan Demirel yaptı, solcular karşıydı. 2.köprüyü tek başına iktidar olan Özal yaptı, solcular karşıydı. 3.köprüyü tek başına iktidar olan Erdoğan yaptı, solcular yine karşıydı. Tek parti iktidarları büyük eserlere imza atarken, İstanbul’un ihtiyaçlarını bile anlamayan solcular sadece boşa kürek çekti.”

Koalisyon hükümetlerinin başarısız, yetersiz, beceriksiz olduğu ve ülkeyi kaosa sürükledikleri o kadar sık anlatıldı ki, sağ bir partide oyların konsolide edilmesi gereksinimi bir taraftan da başkanlık modelinin kapısını açtı.

Batı demokrasilerinde başarıyla yürüyen koalisyonların altında seçmene hesap verme zorunluluğu ve kökleşmiş demokrasi kültürü yatmaktadır.  Bu anlamda Türkiye’de eksik olan, seçmeni doğru bilgilendirmeyi vazife bilen ve yaptıklarının sorumluluğunu üstlenen nitelikli siyasetçilerin azlığıdır.   Hatasını kabul etmenin erdem değil zayıflık olarak görüldüğü, kimsenin istifa etmeyi aklından geçirmediği bir ülkede suçlu koalisyon ihtimalleri değil siyasi kültürdür.

Beşinci soru: “AK Parti bu millet için gece gündüz çalıştı, Türkiye nereden nereye geldi, yollar-köprüler-altyapı yatırımları, bunları görmüyor musunuz?”

Bu sorunun cevabı ülkedeki vatandaşlık bilinci ya da devlet – birey ilişkisinde gizli. Örneğin ABD’de “citizen” bile olmaktan önce “tax payer” olduğunu bilen seçmen ödediği vergilere karşılık alması gereken hizmeti lütuf gibi sunan siyasetçilere uzaylı görmüş gibi bakıyor.  Kabul edilmeli ki, liderini parlatmaktan sonra AKP’nin en büyük propaganda başarısı; fizibilitesi eksik, çevreyle uyumsuz, ekonomik model olarak kamu zararına olan icraatlarını bile “başarı hikayesi” olarak sunabilmesidir.  Burada halkın vergileriyle finanse edilen bu yatırımların kullanım ömürleri, çevresel etkileri ya da gerekliliklerinden ziyade “yandaş müteahhitleri” zengin etme maksadıyla kurgulanmış sakat finansman modellerini eleştirmek ve “ideal koşullarda nasıl yapılmalıydı, kaynak nereden yaratılmalıydı, biz daha iyisini yaparız çünkü…” konusunu işlemek daha çok ses getirecektir.  Başta CHP olmak üzere ülkeyi yönetme iddiasında olan tüm organizasyonlar, halka ulaşan ve bir şekilde memnuniyet yaratan hizmetlere sıradan cümlelerle burun kıvıran muhalefet partisi olmaktan çıkmalıdır.

Altıncı soru:  “Erdoğan terörle mücadele etme kararlılığına sahip, dış politikada dünyaya meydan okuyor, PKK + FETÖ’yü ancak o ve ekibi bitirir, zaten 16 yıldır Reis’in alternatifi yok, VAR diyebilir misiniz”

Gündemin çok hızlı değiştiği, ülkenin oradan oraya savrulduğu dönemde, gelişmeleri takip etmekten yorulan seçmenin kısa erimli hafızaya sahip olduğunu unutmamak gerekiyor.  Bölücü terörün Güneydoğu Anadolu’da her sokağa nüfuz etmesine, il ve ilçelerin savaş alanına dönmesine yol açan sahte barış süreci bir yanda; yıllar boyu Muhterem Fethullah Gülen Hocaefendi diye hürmet gören T.C. düşmanı emekli vaizin paylaşılamayan dersaneler rantı üzerine önce paralel devlet yapılanması, sonra da FETÖ olarak ilan edilmesi bir yanda…

Herkesin kolaylıkla ve yıllarca kandırabildiği birinin sergilediği kararlılık olamaz, o anki bıçkın (Kasımpaşalı) tavırları bir yerlerde gururunuzu okşuyordur, o kadar.  Bunu sıklıkla ve hiç çekinmeden anlatmak gerekiyor, AKP’nin dış politika ve iç güvenlik konularında hem tutarsız, hem mantıksız hatta bazı durumlarda ülkeye zarar veren illegal odaklara kör bakmış olduğunu tekrar tekrar müşahhas örneklerle aktarmak / hafızaları tazelemek şarttır.  Yenikapı ruhu diye pompalanan atmosferin, zeytinyağı gibi üste çıkmak çabası olduğu; bir zamanlar ülkeyi birlikte parselledikleri gizli ortaklarına hitaben söylenen “ne istediler de vermedik” cümlesinden bellidir.

Merhum Prof.Necmettin Erbakan’ın yıldızının bir türlü barışmadığı Fethullah Gülen adlı iblisin 28 Şubat post-modern darbesi ertesinde, yeterince nüfuz edemediği Refah Partisi yerine, partiden ayrılan gençlerin kurduğu Ak Parti’ye tüm desteğini vermesi acaba tesadüf müydü, yıllarca sorunsuz devam eden Pennsylvania – Söğütözü ortaklığının temeli ilk ne zaman atıldı ?

Irak ve Suriye politikalarında başarısızlığa uğrayan AKP’nin bir gün Rusya, bir gün ABD, bir gün Barzani, bir gün Körfez ülkelerindeki Vahhabi blokuyla birlikte oluşu Türkiye’nin çıkarlarını maksimize etme çabası mıdır yoksa mat olmadan önce yapılan son satranç hamleleri midir?

Beşar Esad’ı devirme hevesiyle sırtı sıvazlananların yangın yerine çevirdiği ülkeden kaçmak zorunda kalan 3,5 milyon Suriyelinin vebali kimdedir, bizzat ilgili bakanların ifade ettiği şekliyle %80’lik bölümü Türkiye’de kalmak isteyen bu insanların akıbeti ne olacaktır, yaratacakları bütçe yükü ve topluma çıkaracakları sosyal faturayı kim ödeyecektir ?

Samimiyetten uzak çözüm sürecinde “siz tetiğe basmazsanız biz de size hareket özgürlüğü sağlarız” pazarlıkları sonucu terör örgütü PKK il ve ilçelerde büyük bir alan hakimiyeti sağlamadı mı?  Yöre halkının çektiği acıların, ayaklanmaya dönüşen bu terör dalgasının bastırılması için canından olan güvenlik güçlerinin sorumlusu kimdir?  Hangi devlet kendi sınırları içinde illegal bir terör organizasyonunun yapılanmasına, yol kesmesine, vergi toplamasına, asfalt yolları tuzaklamasına bu kadar kayıtsız kalabilir ?

En son Afrin’e yönelik Zeytin Dalı harekatı sınırlarımızın düşman unsurlar tarafından çevrildiği kabulüne istinaden askeri bir zorunluluk muydu yoksa bizzat Erdoğan’ın deyimiyle partilerindeki metal yorgunluğunu atma vesilesi miydi?  Sınırlarımızın hemen ötesinde böyle büyük bir tehlike adım adım oluşurken, metre metre kazılırken akıllar neredeydi?  ABD-Büyük Britanya-Fransa troykasının Şam yönetimini hedef alan hava saldırısını T.C. Dışişleri Bakanlığı “insanlığın vicdanına tercüman olan ve memnuniyet verici” bulurken, üç gün sonra Erdoğan’ın “Gel vur burayı, ondan sonra barış de. Olmaz olsun böyle barış” demesindeki tutarsızlığın izahı nedir?  Bu hava saldırısına dek İran ve Rusya ile elele poz veren ülkenin, Tomahawk füzelerini gördükten sonra NATO üyesi olduğunu hatırlaması acıklı değil midir?  Afrin’e Moskova’nın oluru ile girenler artık Putin ile iş tutabilecek midir?

Bu ve bunun gibi yakıcı soruların “şahsiyetleri doğrudan hedef almadan” ama yanlış hesabın (mesela stratejik derinlik / değerli yalnızlık vs.) sadece Bağdat’tan değil her yerden döneceğini vurgulanarak tekrarlanması gerekiyor, bu hususta çekingenliğe mahal yoktur.

Başarılı belediyecilik geleneğinden doğan AKP’nin asfalt ve betonla hiç bitmeyen aşkı, ülkenin gerçek manada kalkınmasına, muasır medeniyet seviyesine yaklaşmasına, gelirin adil dağılımına, iç barışın sağlanmasına, dış politikada saygın bir tutum takınılmasına asla yetmemektedir.  Peyderpey tasfiye edilen Gülen müritlerinin yerine benzer deneyimde ama bu kez vatanperver & güvenilir kişiler yerleştirilememesi bu çıkmazı daha da derinleştirecektir.

Aslında bu altıncı soru gerçek hayatın içinde hakiki bir illüzyon yaşadığımızın göstergesi dolayısıyla bu sorunun alt kırılımlarına biraz daha vakit harcayıp Erdoğan kültünü iyi analiz etmek gerekiyor.

ERDOĞAN tipi liderlik konusu serinin dördüncü yazısında…

Bakış açını değiştir, yeni kitleye ulaş: 24 Haziran 2018 – II

24 Haziran 2018 seçimleri ile ilgili yazı dizimizin ilk halkasında önümüze konan ve içine sığmamız beklenen bir kutu yokmuş gibi hareket etmenin gerekliliğine değinilmişti.

Amerikalıların sık kullandığı deyimle “think out of the box”

Siyaset dışından örnek vermek gerekirse, global şirketler marka vaatlerinin potansiyel müşterilerden evvel, kendi çalışanları tarafından benimsenmesini ve şirket çalışanlarının birer marka elçisine (brand ambassador) dönüşmesini stratejilerinde ideal hedeflerden biri olarak görürler. Daha sonra da müşterilerin aynı dönüşümü yaşaması ve çevrelerine markanın mesajını yayması beklenir.  Böylelikle inandırıcılık ve nesnellik barajını aşamayan pahalı reklamlar yerine, benimsedikleri markaları methetmeden duramayan insanların yarattığı kişisel etki alanları birbirine eklenerek sonunda geniş bir kitleye doğrudan mesaj gönderme olanağına kavuşulur.

Kolay anlaşılır argümanlar, geçmişle-gelecek arasındaki benzerlik ya da karşıtlık üzerinden üretilecek sorular, aceleye getirilmiş seçim öncesi belirsizlikler ve çıkmayan uyum yasalarının yaratacağı boşlukların yaratacağı riskler ama en önemlisi sıradan bir insanın hayatının olumlu / olumsuz yönde nasıl değişebileceğine dair örnekler kullanılırsa, 24 Haziran’da sandığa gitmek konusunda hevesli olmayanların Erdoğan dışındaki seçeneklere yönelmesi, Erdoğan’a yakın duran bazı seçmenlerin de şüpheye düşerek kendi tercihlerini sorgulaması mümkün olabilir.  Belli bir plan doğrultusunda ve seçili mesajları sürekli tekrarlamak suretiyle muhalefet partilerinin seçmeninin (bilhassa partilerin direkt iletişim kurduğu üyelerinin) bireysel kampanya temsilcisi şeklinde hareket edip yakın çevresine nüfuz etmesini sağlayacak zemin yaratılabilir.

Risklerin vurgulanması ya da olumsuz örneklerin hatırlatılması iktidar blokunun savunmaya geçmesine yol açacağı için her mesajın sonunda bardağın boş tarafını hep beraber doldurmaya duyulan inanç yer almalıdır.  İletişimde kullanılacak tonlama ortak gelecek, daha iyi bir hayat, umut ve pozitif beklentilerden feyz almak durumunda.  “Tehlikenin farkında mısınız?” tarzı öcüleri adresleyen cümleler yerine bu güzel ülkenin kendini yalnız hatta çaresiz hisseden insanlarına “birlikte daha güçlüyüz ve geleceği değiştirebiliriz” duygusu geçirilmelidir.

Ana muhalefet partisi üzerinden örneği ele alırsak, geleneksel CHP seçmeninin neredeyse %90 ve üzeri bir oranda CHP’nin belirleyeceği adaya oy vereceğini varsaymak yanlış olmayacağına göre (ikinci Ekmeleddin faciası yaşanmaması kaydıyla), safları sıklaştırma mantığıyla hareket etmenin istenen sonuca ulaşamayacağı ortadadır.  Safları sıklaştırmanın aritmetik gerçekliği de yoktur.   CHP %25 oy oranına saplanıp kalmış, oyunun yeni kurallarına göre %50+1’i bulması bugün imkansız olan bir organizasyondur.  Tüm muhalefet partileri bu seçimde arzuladıkları (ama aslında bugün pek inanmadıkları) sonucu alırsa hem ülkenin kaderini değiştirecek, hem de kendilerine yeni alan açabileceklerdir.  Yeni alan açmanın yolu da, daha önce ulaşılamamış geniş halk kitleleriyle temas kurmakla mümkün olabilir.  Tam tersi bir netice çıkarsa da, CHP başta olmak üzere müzmin muhalif partilerin siyaset sahnesindeki varlığı anlamsızlaşmaya başlayacaktır.  Zira demokrasi kültürünün olgunlaşmadığı, politikanın çıkar ortaklığı olarak algılandığı, sandığın tek kriter olduğu ülkelerde siyaset sadece KAZANMAK için yapılır.  Kazanan ata oynamayı sevenlerin diyarında, kaybedenler pek sevilmez ve iyi yarışmış olsalar bile yeterince saygı görmez.

AKP’nin önerdiği adaya sahip çıkan siyasi koalisyonun en büyük avantajları seçimi SAĞ / SOL siyaset çekişmesine dönüştürmek, insaftan yoksun bir sömürü anlayışıyla milliyetçilik rüzgarı estirmek ya da 15 Temmuz’da ülkeye yaşatılan kabusun tekrarını engelleme iddiası (istikrar söylemi) olacaktır.   Siyasal islamcılık akımının şiarı dini değerler üzerinden siyasi rant elde etmek olduğu için, o koza ayrıca değinmiyorum.  Bugüne kadar sürekli proje ve icraatları ile övünmüş, girdiği her seçimi kazanmış, bu başarısını “biz ve onlar” söylemi üzerinden kendi seçmen kitlesini konsolide etmeye borçlu, ülkeyi tek başına yönetme iddiasındaki çalışkan ve karizmatik lider de bu avantajları bizzat sahada kullanan başrol konumundadır.

Hem yoğun şekilde iktidar partisinin propagandasına maruz kalacak, hem de muhalefet partilerinin klasik çizgilerini değiştirerek ulaşması önem arz eden sağ ağırlıklı seçmen kitlesini aşağıdaki şekilde tarif edip, siyasal davranış açısından anlamlandırmaya çalışalım.

  • Ayakta kalmaya, hayata tutunmaya çalışan; daha iyi bir yaşam isteyen ya da yarınlarından emin olmayan sıradan insanlar için,

  • Partizan kimlikte olmayan, politikayla yoğun olarak ilgilenmeyen,
  • Siyasetin kendilerine bir şey kazandırmadığını bilen ama kaybettirdiklerini de zamana bağlı aşınma şeklinde kaybettiği için yeterince fark edemeyen,
  • Yüksek eğitimli olmayan, kitap okumayan, algıları güdümlü medya tarafından manipüle edilmeye çalışılan, eleştirel & sorgulayan bakış açısına mesafeli, geleneklerine bağlı, çetrefil konulara az kafa yorup kestirmeden çıkarsamalarda bulunan,
  • Anayasa değişiklik paketini detaylı okumamış olduğu halde 16 Nisan’da EVET diyen, bugün bile olan biteni sadece başbakanlık makamının ortadan kalkacağı ve Erdoğan’ın “BAŞKAN” olacağından ibaret sayan,
  • İyiden iyiye sağa yatmış siyasi yelpazenin ortasında veya sağında olan,
  • Bilhassa 34 yaş ve altında olup, seçmen olarak deneyimledikleri dönemin tamamı Recep Tayyip Erdoğan galibiyetleri, zaferleri, balkon konuşmaları ile geçmiş insanlar için,

  • Türkiye Cumhuriyeti’nin kurucu değerlerine düşmanlık beslemeyen, kendilerini “müslüman” veya “muhafazakar” olarak niteleyen, öte yandan günlük yaşam pratikleri yalnızca dine dayalı olmayan insanlar için,

24 Haziran seçimlerinin, mevcut parlamenter düzenin ve alaturka başkanlık sisteminin nasıl göründüğünü izah etmeye çalışacağım.  Elbette elimde bu amaca yönelik bilimsel veri ya da büyük bir örneklem yer almadığından ancak kendi deneyimlerimden, gözlemlerinden ve hatırladıklarımdan yola çıkıyorum.

Yola çıkarken konu bazında sınıflama ve gruplamaları akademik düzlemde değil, yukarıda tarif ettiğim insanlar tarafından en sık tekrarlanan basit sorular ve ilgili cevaplar üzerinden aktarmaya gayret edeceğim.

Devamı serinin üçüncü yazısında…

 

12 Eylül’den 24 Haziran’a – I

Başında olduğu hareketin iktidar alternatifi olamayacağını görüp, AKP Osmaniye milletvekili gibi davranmaya başladığından beri; Devlet Bahçeli sürpriz çıkışlar ve şok açıklamalarla R.Tayyip Erdoğan nam ve hesabına çalışıyor.   Kasım 2019’da yapılacak genel seçimin 26 Ağustos 2018’de yapılmasını önerirken Malazgirt zaferi, Büyük Taarruz gibi tarihi olaylara değinmesi, etkilemeyi umduğu kitlenin sığlığı kadar kafasında yarattığı “düşmanlara” karşı kılıç çekme heves ve heyecanıydı.

Ülke siyasetinin en güçlü, en kurnaz, en esnek ve sürekli kazanan figürü Erdoğan bu pası aldı, el yükseltti ve topu muhalefet ağlarına gönderirken skorborda 24 HAZİRAN yazdırttı.   O ana dek benim için 24 Haziran pazar çok değerli bir dostumun düğünü, sıcak bir yaz günü, gençler için üniversite sınavı ya da Dünya Kupasında sıkıcı grup maçlarından ibaretti.  “Ben siyasetle ilgilenmiyorum, işime gücüme bakıyorum” diyenlere PLATON’dan bu yana en büyük kapağı Erdoğan takmıştır, hem de defalarca!

Bu yazının kaleme alındığı an itibariyle, tam 65 gün sonra Türkiye sandığa gidecek.  Seçmen hem hanedan kanı taşımayan ilk padişahını seçecek, hem de figürandan hallice milletvekillerini belirleyecek.  24 Haziran 2018’de sandığa gidecek olmamız erken seçim midir, baskın seçim midir?  Artık bunları tartışmanın lüzumu yoktur, anonim şirket gibi yönetilmesi hayal edilen ülkemizde patron ne derse o olur.  16 Nisan 2017 referandumuyla (bol manipülasyon ve eser miktarda hileyle) siyasi sistem hukuken olmasa da fiilen değişmiştir.  O günden bu yana Erdoğan cumhurbaşkanı, başbakan, başkomutan, başsavcı, yüksek yargıç, yüce din büyüğümüz vs…  kısaca PATRONDUR.   Patron uçmasa da, müritleri onun ses hızını aşabileceğine inanmaktadır ve karizmatik patronun çok müridi vardır.

Şüphesiz ki patron buraya cesareti, çalışkanlığı ve kural tanımazlığıyla gelmiştir.  Erdoğan ile sandıkta satranç oynamanın zorluklarını başka bir yazıda ele alacağız.  24 Haziran konulu bir yazı dizisine dönüşür belki..  Bugünkü konuyu Bahçeli’nin coşkusunun (kazananın yanında olma hevesinin) kökeninde yatan seçim sisteminin nasıl hayatımıza girdiğini ve sandıklarda harcadığımız zamanın neden bize olgun bir demokrasi getirmediğini hatırlatmaya ayırdım.

Türkiye’deki siyasi partilerin tamamını tasfiye eden ve son tahlilde siyasi yelpazede merkezin sağa kaymasına yol açan 12 Eylül 1980 askeri darbesinden sonra ilk genel seçim 6 Kasım 1983’te yapılmıştı.

Merhum Turgut Özal liderliğinde yeni kurulan Anavatan Partisi (ANAP) %45 oy ile 400 üyeli parlamentoda 211 sandalye elde etti.  ANAP’ın %45 oy karşılığı %52,7’sine hakim olduğu TBMM’de üç siyasi parti (ANAP, Halkçı Parti ve MDP) yer almaktaydı.

Tam 19 yıl sonra, 3 Kasım 2002’de yapılan genel seçimde ise yeni kurulmuş Adalet ve Kalkınma Partisi (AKP) %34,42 oy alarak 550 üyeli parlamentoda 365 sandalye elde etti.  Demokrasilerde eşine rastlanmayan ülke barajı %10’u sadece iki parti aşabildiği için, AKP %34 oy karşılığı TBMM’nin %66’sına hakim oldu.

Temsilde adalet & Yönetimde istikrar felsefesine atıfta bulunan 1982 Anayasasının ülkemize armağanı ANAP değil, 22 yıl sonra yarattığı AKP efsanesi olmuştur.  Çok partili demokrasiler tarihine geçecek başarıların mümessili AKP varlığını 1982 Anayasasının gölgesinde yapılan Seçim Kanunu ile Siyasi Partiler Kanununa borçludur.  “İstikrar” kelimesi o kadar çok telaffuz edilmiş ve işlenmiştir ki, ortalama üçte ikisi sağ tandanslı seçmene oylarını bir partide konsolide ihtiyacı daima hissettirilmiştir.  Hatırlanacağı üzere, 16 Nisan referandumunda da çok net bir ötekileştirme stratejisi izlenmiş ama en çok telaffuz edilen kelimeler “istikrar” ve “güçlü Türkiye” olmuştur.

Birinci partinin kimliğine göre renklendirilmiş Türkiye haritasına 3 Kasım 2002 seçim sonuçları üzerinden bakacak olursak, aşağıdaki tablo oluşmaktadır.

Görüldüğü üzere 2002-2015 arası Türkiye seçmen haritasının renkleri hemen hiç değişmemiştir.  Ege ve Akdeniz kıyılarına eklenen Trakya CHP’nin, Kürt nüfusun yaşadığı Doğu ve Güneydoğu illeri Kürtleri temsil etme iddiasındaki siyasi hareketin, ülkenin geri kalan büyük kısmı ise Adalet ve Kalkınma Partisi’nin elindedir.  Yukarıdaki haritada kırmızı görünen Artvin ve Ardahan’da da 2015 genel seçimlerinde en çok oy alan AKP’dir. Peki 15 yılı aşan bu büyük başarının kökeninde ne yatıyor?

Öncelikle mevcut seçim kanunu ve siyasi partiler yasası insanları etiketlemeyi ve siyaseten ötekileştirmeyi teşvik etmekte hatta kesin başarı için adeta zaruri kılmaktadır.  Bu düzende %40 ve biraz üzeri oy alan herhangi bir parti tek başına iktidar olabilmektedir. Dolayısıyla iktidar iddiası taşıyan siyasi organizasyonlar her türlü manipülasyon & ajitasyon yöntemleriyle kemik oy kitlesi yaratmak üzere oyun planı kurarlar.  Parti ideolojisine koşulsuz bağlı ve/veya lider imgesine ölümüne sadık %40 kemik kitle yaratan parti bu döngüde sonsuza dek iktidarda kalabilir, nefret söylemine vardırdığı politikasını sorunsuzca yayabilir.   Türkiye’de demokrasinin kalıcı hale gelmesi, oynak zemine rağmen kökleşmesi ve yurttaş gözünde değer kazanabilmesi için atılması gereken ilk adımlar 1980 darbesinin ülkeye siyaseten verdiği zararın çok iyi irdelenmesi, ilgili kanunların mutlak surette değiştirilmesi, siyasi partiler dışında sivil toplumun güçlendirilmesi ve vasatlığın ödüllendirildiği yozlaşmış yapının tasfiye edilmesidir.  Sistemden beslenenler sistemi değiştirmeyeceğine, yönetme erkine sahip olmayanların sözü de boşlukta yitip gittiğine göre en büyük açmaz buradadır.

16 Nisan 2017’de yapılan referandumda ise siyasi partiler ve adaylar için oy kullanılmadı.  Dolayısıyla siyasi parti aidiyeti, politikacılar hakkındaki duygu ve düşünceler ikinci planda olmalı ya da o kampanya döneminde itinayla arka plana itilmeliydi.  EVET / HAYIR ikileminde seçmenin önüne konacak sorunun özü, yürütmeyi tek bir şahsın sorgulanamaz (denetlenemez) iradesine terk eden ve saltanatı andıran başkanlık sistemi ile mevcut parlamenter düzenin aynen devamı şeklindeydi. Tam bu noktada, parlamenter sistemin sağlıklı işlemediği ve bugüne dek parlamenter demokrasinin güçlendirilmesi için yeterli çabanın sarf edilmediği özellikle hatırlanmalıydı.  Olmadı, aslında oluyordu ama mühürsüz zarfları bile es geçen hakemlerle (YSK) maçın neticesi belliydi.

AKP’nin 15 yıldır kesintisiz iktidarını sürdürdüğü, yürütmeye tamamen, yasama ve yargıya büyük ölçüde hakim olduğu, parti medyası, güdümlü basın kuruluşları ve devasa bir bütçe ile erişilmez bir propaganda kudretine hükmettiği, toplumun farklı kesimlerini değişik yöntemlerle beslediği veya baskı altında tuttuğu ve yetmezmiş gibi bunların üzerine OHAL rejimi dayattığı bir dönemde herkes elindeki senaryoyu oynamayı sürdürürse sandıktan çıkacak sonuç bugünden bellidir.  PATRON ilk turda seçilir.

Dolayısıyla yerleşik kalıpların dışında bir düşünce sistematiği geliştirmek hatta içine hapsedilmek istendiğimiz kutu hiç yokmuş gibi hareket etmeye çalışmak gerekmektedir.  Bugün kutudan çıkmak için şansı zorlamak mümkün iken, yarın kutu herkesin kendi hapishanesi olacaktır.

Devamı başka bir yazıda…

Rakibini seçemeyenlerin oyunudur futbol

Neydi Simon Kuper’in meşhur kitabının ismi? “Futbol asla sadece futbol değildir”

Arjantinli teknik adam  Luis Cesar Menotti bunu bir adım ileri götürmüştür “yalnızca futboldan anlayan aslında futboldan da anlamaz” diyerek..

Fransız yazar ve filozof (aynı zamanda eski kaleci) Albert Camus hayata ve mecburiyetlere dair pek çok şeyi futboldan öğrendiğini söylerken, gösteriş ve sadeliğin aynı anda sahada yer alabilmesinden ve sonsuz olasılıkların varlığından etkilenen filozof ve edebiyat eleştirmeni Jacques Derrida hayatın saha çizgilerinin dışında aranmaması gerektiğine değinir.

Keşke bu güzel oyunu sadece saha içinde tutabilseydik ama mümkün olamıyor. Mesela 14 Nisan 2018’de futbolun çok sevildiği bir ülkede, bir siyasi partinin genel başkanı ve yürütme erkinin yegane sahibi olan şahıs şampiyonluk yarışında olan bir kulübün ismini zikrederek, partili gençlere stadyumu doldurmalarını emretti.

Bu beyanın arkasından türlü rivayet dile gelse de, konu inanın spor veya futbol değil, bir ülkenin sosyolojik olarak dönüştürülmesi ve siyasi hedeflere göre yeni “bişey” kurgulanma çabasıdır.

Bahsettiğimiz siyasi figür eski futbolcu Recep Tayyip Erdoğan..

15 Nisan 2018 akşamı GALATASARAY ile şampiyonluk yolunda kader maçına çıkacak Medipol Başakşehir kulübünden yana açık tavır alan ve bu yönde kitlesini mobilize eden açıklamayı yürütmenin başı (Reis-i Cumhur) olarak yapıyorsa hatalıdır çünkü tarafsızlık ve kamu görevi ortadayken böyle bir beyanda bulunması vazifesiyle bağdaşmaz.

Açıklamayı AKP genel başkanı olarak yapıyorsa, ki öyle görünüyor, siyaseten riskli bir hamledir, 3-5 bin Başakşehirli genci heyecanlandırmaya karşılık 3-5 milyon Galatasaraylıyı kırmış ve öfkelendirmiş olabilir (kaldı ki başka kulüp taraftarları da bu pozisyona tepki duyabilir)

Dil sürçmesi, maksadını aşan beyan ya da siyaseten rakipsiz olmanın getirdiği pervasızlık olabilir, bunu net olarak bilemeyiz

Biz Galatasaray özelinde bundan sonrasına bakalım kısaca:

a) Rakibimiz artık sadece Sayın Abdullah Avcı’nın takımı değildir, Beyefendinin işaret ettiği hükümet kulübü ve çevresinde yaratılmaya çalışılan suni futbol iklimidir. Herkes safını seçmekte serbest elbette. TFF, hakemler, gözlemciler, medya hatta bazı Galatasaraylılar dahi tereddüte düşebilir. Mesela Abdürrahim Albayrak’ın bu konuda ne diyeceğini ben merak etmiyorum, umarım konu hakkında halka açık şirketin yöneticisi olarak bir açıklama yapmama inceliğini gösterir!

b) 15 Nisan 2018 Pazar günü Türk Telekom Stadyumunda oynanacak süper lig maçında Başakşehirli AK gençlik deplasman tribününde liderlerinin adını haykırıp nazire yapar, stadın geri kalanı (ki yaklaşık 45 bin kişi) bu siyasi gövde gösterisini çok ağır protesto ederse nur topu gibi yeni bir krizimiz olur.  Malumunuz AKP genel başkanı son derece alıngan, öfkeli ve kinine sahip çıkmakla övünen bir liderdir.

c) Tribünlerde maç suhuletle tamamlanır ama müsabaka sonunda muhabirler mikrofon uzatır ve konuyu sual ederse çok dikkatli yorum yapılmalıdır.  Beştepe’de mukim zat-ı muhteremi kızdırmamak korkusuyla kabahatli çocuk gibi konuşmak da yanlıştır, siyasi parti mitinginden çıkıp gelmiş aktivist gibi bu muhataba ayar verme çabası da yanlıştır.  Hele maçı kazanmışsak tam bir “winner” üslupla her şeyin farkında olunduğuna vurgu yapılarak konu soğumaya terk edilmelidir.

d) Yerel yönetimin kaynaklarını sömürerek büyüyen ve daha sonra şirketleşen Medipol Başakşehir elinde UEFA Champions League biletiyle bu yaz yabancı sermayeye satılırsa ülke futbolunun kaderi değişecektir. Kirli veya temiz olmasına bakılmaksızın paranın futbola tamamen hükmetmesine dair endüstriyel propaganda kimilerinin arzuladığı noktaya varırsa kartlar yeniden karılacaktır ve emin olun bize düşen sinek ikili olur. Zira biz bazılarının burun kıvırdığı ve itinayla aşındırılan eski Türkiye’nin en kudretli spor kulübüyüz.  Nedendir bilinmez, ülkeyi ayrıştırmak pahasına uydurulmak istenen yeni Türkiye’de ise yerimiz merkezde değil, kenarda olacaktır.  Yıllardır kulübümüzde devam eden basiretsiz yönetim tarzı ve yaratılan finansal bataklık da bu ihtimali hazırlamıştır.  Galatasaray kırık kaburgasını herkesin bildiği güçlü bir boksöre benziyor aslında.  Doğru tedaviden kaçındığı için kendini sürekli kollamak zorunda ama ring rakiplerden kaçmak için çok küçük!

Ne siyaset derdimiz, ne de ticaret…. Elbette yine son sözü meşin yuvarlak söylemelidir.  15 Nisan 2018’de 90 dakikanın sonunda Başakşehir’i yenmek zorundayız ve GALATASARAY için artık şampiyonluk daha da değerli bir hedef haline gelmiştir.

Unutmayın, futbol asla sadece futbol değildir.

KOÇ Holding ve GALATASARAY Spor Kulübü

Yıllar sonra yakın dönem tarihi hakkında araştırma yapmaya niyetlenenler bu yazıya denk gelir mi bilemiyorum ama 23 Ekim 2017 günü Türkiye’nin sürüklenmekte olduğu rota veya irtifa hakkında iki çarpıcı örneği önümüze koydu.

Bu iki örneğin ortak noktalarına baktığımızda hedef gösterme, manipülasyon, dezenformasyon, histeri, bol miktarda paranoya izine rastlıyoruz.

Aslında hepimizin talihsizliği şu ki; önce dizayn edilen sonra da çarpıtılan algıların, gözler önündeki hakikatin önüne kolaylıkla geçiverdiği bir dönemde yaşamak durumundayız.

“Çamur at, izi kalsın” zihniyeti uzun zaman sonra en verimli dönemini yaşamakta, tutkala benzeyen kıvamla hazırlanan iftira çamuru sonunda muhakkak din / siyaset / terörizm üçgeninde uygun bir noktaya adresleniyor.

Bermuda şeytan üçgenine rahmet okutacak bu mayınlı araziye düştüğünüzde haysiyet cellatlığı için sıra bekleyen organizmalar müthiş bir iştahla saldırıya geçiyor, etkileşimin birbirini gaza getirme olarak anlaşıldığı sosyal medyada darağaçları kuruluyor, son yıllarda gelenekselleşen sanal linç ile hikaye zirve yapıyor.  Hikaye yeterince köpürtülüp ucuz senaryo haline getirilmişse sonu bazen mahkemeleri meşgul edecek iddianamelere bile dönüşebiliyor.

Gelelim bu yazının konusu iki örneğimize:

Sanata verdiği desteklenen bilinen KOÇ Holding 24 farklı sanatçının eserlerini bir araya getiren bir sergi düzenlemiş.  Sergiye İstanbul Üsküdar’daki Abdülmecid Efendi Köşkü ev sahipliği yapıyor.  Abdülmecid Efendi Osmanlı hanedan mensubu ve son halife… Sanatseverlerin beğenisine sunulan ve ilgi uyandıran eserler nedense birilerini rahatsız ediyor.  Serginin edepsizlik, ahlaksızlık timsali olduğunu, kutsal mekana !! ve ecdadımıza !! saygısızlık olduğunu söyleyen birkaç serseri mekanı basıyor, sanat eserlerini parçalamaya kalkışıyor.  Saldırganların dilinde “laiklik bu mu?” “ülkeyi siz mahvettiniz” gibi garip meydan okuma cümleleri var.  Olayın vandalizm ve yağma konu başlığı altında suç kapsamına girip, kamuoyu tarafından kınanması beklenirken KOÇ Holding suçlanıyor, saldırgan güruhun tahrik edildiği iddia edilebiliyor.

Olayın mağduru sergiyi düzenleyenler ve saldırı anında köşkte bulunan sanatseverler iken, KOÇ Holding açıklama yapma zarureti hissediyor ve ekte göreceğiniz yazılı açıklamayı paylaşıyor.

https://www.koc.com.tr/tr-tr/koc-gundem/haberler/Sayfalar/abdulmecid-efendi-kosku-aciklama.aspx

Görüldüğü üzere köşkün cami ya da mescit olmadığı, kendilerine müslüman diyen saldırganların mihrap sandığı yapı unsurunun şömine olduğu, müminlerin günde beş vakit yöneldiği kıblenin hangi yönde bulunduğu gibi detaylar sıralanmış.

Böylesine açık ve çirkin bir saldırıya muhatap olanların, tamamen aşikar olanı aptala anlatır gibi tekrarlamak zorunda hissetmesi çok hazin ve endişe verici..  Ülkenin manevi ikliminin çölleştiğinin, değerlerin yozlaştığının, topluca hezeyan içinde olduğumuzun göstergesi.

Saldırının gerçekleştiğinin günün akşamı bu kez kentin Avrupa yakasında Galatasaray – Fenerbahçe futbol maçı var.  Galatasaray’ın ev sahipliğinde oynanacak İstanbul derbisinde 50 bin futbolsever bir araya gelmiş.  Galatasaray’ın tribün grubu ultrAslan yüzlerce kişinin emeğiyle hazırlanmış ve benzer örnekleri hayranlık uyandırmış görkemli bir koreografi hazırlığında.. Endüstriyel futbolun unsurlarından biri bu görsel şovlar ve maçın başlamasına birkaç dakika kala kale arkası tribünde dev koreografi meraklı gözlerle buluşuyor.  Amerikalı aktör Slyvester Stallone ile anılan ROCKY filmine atıfta bulunulan dev bir görsel hazırlanmış. Verilen mesaj ise “ayağa kalk” !

Süper Ligde açık ara lider durumdaki Galatasaray futbol takımının dört nala şampiyonluğa koştuğunu bilenler için mesaj ilk başta anlaşılır değil.. Oysa dikkatli futbolseverler geçtiğimiz sezonun sonunda Galatasaraylı futbolculara değer atfeden, destek olan aynı mesajın tribünlerde pankart olduğunu hatırlıyorlar.

Sonra bir gümbürtü kopuyor sosyal medyada, rakip kulübün maaşlı beslemesi olan bir twitter hesabı konuyu döndürüp dolaştırıp Pensilvanya’daki iblise bağlıyor.  Biz Rocky’e “ayağa kalk” diyen kurt antrenör Mickey Goldmill diyoruz, bazıları mesajın solak boksöre değil emekli vaize verildiğini iddia ediyor.  Bizim çocuklar takıma destek peşinde, onlar teröre destek iddiasını seslendiriyor.  Rocky Balboa’nın Philadelphia eşrafından olması bile argüman haline getiriliyor.  Galatasaray’ın başarılı olmasından her daim rahatsız olanlar TV programlarından, gazete sütunlarından kopup gelmiş elde tuzluk koşturuyorlar.  Buraya kadar ciddiye almasak da, Başbakan Binali Yıldırım’ın soruşturma talimatı verdiği basında haber oluyor. Binali Bey’in kendi deyimiyle yine abidik gubidik işler oluyor!!

Nihayet bu furya öyle noktaya vardı ki, tıpkı KOÇ Holding gibi, GALATASARAY SPOR KULÜBÜ de resmi web sitesinden bir açıklama yayınlamak zorunda kaldı.

http://galatasaray.org/haber/kulup/kamuoyunun-bilgisine/36776

Sahada bileği bükülmeyene bel altından vurmaya çalışanlara geçmiş örnekler tek tek hatırlatıldı, ahlaksızlığı şiar edinenlerin mahçup olması elbette beklenmiyor.

Türkiye’nin iki önemli kurumu, eş zamanlı olarak ülkedeki ruhsal çürümeye, kültürel yozlaşmaya, itibar suikastlarına cevap yetiştirmek durumunda kaldı.

İnsan ister istemez düşünüyor, ülkeyi 15 yıldır yöneten iktidarın ısrarla tekrarladığı “yeni Türkiye” resmine pek uygun düşmeyen iki kurum benzer alerjik reaksiyonları mı tetikliyor?

Tarih öncesi çağ gibi anlatılan eski Türkiye’nin 91 yıllık en büyük müteşebbisi ile 112 senelik en köklü spor kulübünün aynı gün zır delilerin attığı taşları meşum cehalet kuyusundan temizlemeye çalışması tesadüf müdür?

Elbette kesişen bu hikayelerin ortak teması cehalet.. Biz çocukken bu ülkede cehalet hor görülen bir noksandı, cahil olmak üzüntü kaynağıydı. En çok da bilmemek değil öğrenmemek ayıptı. Cahil kusurunu bilir, her lafa girmekten edep ederdi. Hakkıyla bilene, aklı yetene gıpta ederdi.  Cehalet ve haset yan yana geldiğinde ise bugünkü kadar aktif ve  saldırgan değildi.

Türkiye’nin hangi ayarlarıyla kimler ne zaman oynadı bilinmez ama artık cehalet örgütlü bir kalkışma içerisinde. Her konuda fikri olanlar, her fırsatta yalan söyleyenler, her secdede kıblesi değişenler revaçta!

Cahil artık noksanından utanmıyor, “biz daha kalabalığız” diye kasılıyor, kibirle birlikte kabalaşıyor, saldırganlaşıyor.

Halife Abdülmecid Efendi’nin nü tablolar yapmış olmasına içerliyor, dindar olduğu için benimsediği II.Abdülhamid’in 19.yüzyılda hiç toprak kaybetmediğini zannediyor, Kanuni Sultan Süleyman’ı TV dizisinden öğreniyor ama oğlu padişah II.Selim’i ecdat olarak kabul etmiyor.

Türkiye’nin bilgili, vicdanlı aydınlarının en az 20 senedir birliğimiz ve dirliğimiz için tehdit olarak görüp ilgilileri sürekli ikaz ettikleri Pensilvanyalı hainle dün iş tutanlar, bugün “sen öcüsün, o bölücü, öteki de Fetöcü” diyebiliyor.  Öyle bir turnusol kağıdı haline geldi ki bu suçlamalar, başkalarına etiket yapıştırmak için en çok bağıranların o karanlık organizasyona en çok hizmet edenler olduğu artık saklanamıyor.

Ülkenin bu dönemi üzerine 20-30 yıl sonra araştırma yapanlar belki bu yazıyı görmeyecekler ama 94 yıllık cumhuriyetin itibarını ilmek ilmek örenlerle, bu güzel ülkeyi itibarsızlaştıranları tarih aynı kefeye koymayacaktır. İşte buna eminim.

Umutsuzluğa düştüğünüzde, içiniz karardığında, hani biraz motivasyona ihtiyaç duyduğunuzda ROCKY 2 filminin soundtrack’inden “Going the Distance” dinleyebilirsiniz.  Grazie mille Bill Conti, teşekkürler ! (kardinal değil ha, besteci.. yanlış olmasın)

 

Nevzuhur başkanlık sistemi ve banka şubesi

Biriktirdiğiniz parayı değerlendirmek üzere mahallenizdeki banka şubesine gittiniz, vadeli hesap açtırmaya niyetlisiniz.

Saat 09:30 ama şube daha açılmamış, az sonra banka personeli teker teker gelmeye başlıyor, kapı açılınca ilk müşteri olarak siz de içeri giriyorsunuz.

Neler olduğunu anlamak için banka memuruna soruyorsunuz haliyle:
– “Mesai çoktan başladı mı, bu sizin şube sabahları kaçta açılır?”
– “Müdür bey kaçta teşrif ederse o zaman açılır”
– “Peki saat kaçta kapanır?”
– “Müdür bey ne zaman lütfedip bizi eve yollarsa o vakit kapanır”
– “Neyse ya sizin bileceğiniz iş, ben vadeli hesap açtıracaktım, faiz oranlarınız nedir?”
– “Döviz mi, Türk Lirası mı mevduatınız?”
– “Dolar, Euro falan kim kaybetmiş biz bulalım, TL tabi ki”
– “Yerli ve milli bir müşterisiniz, müdür bey adına teşekkür ederiz”
– “Sağ olsun da, varsayalım dolar getirsek ne diyecekti sizin müdür bey?”
– “Muhtemelen dış güçlerin maşası bir terörist olduğunuzu mahalle muhtarınıza ihbar ederdi”
– “Yok daha neler, neyse bırakalım gevezeliği, TL mevduat faizi diyorduk”
– “Ha onu biz bilemeyiz, müdür bey tanzim ve takdir ederler”
– “Peki tamam faizde anlaştık diyelim, dilediğim zaman vadeyi bozup paramı çekebilir miyim?”
– “Valla müdür bey ile konuşursunuz, müsaade ederse çekebilirsiniz”
– “Her şey müdürün ağzına bakıyor, yok mu sizin bankanın kuralı, yasası, yönetmeliği?”
– “Vardı ama biz onu beğenmedik, rafa kaldırdık, yeniden yazılacak ama biz itaat ettik, rahat ettik, müdür bey ne derse o şimdi”
– “Öyle saçmalık olur mu, siz resmen tek bir adamın kölesi olmuşsunuz, buraya zırnık para yatırmayacağım gibi şikayet de edeceğim şubenizi!!”
– “Pek heyecanlısınız, peki kime şikayet edeceksiniz?”
– “Mesela BDDK’ya dilekçe yazarım”
– “Çok iyi edersiniz ama BDDK başkanı müdür beyin İmam Hatip’ten sıra arkadaşı, oradan bir şey çıkmaz”
– “Fark etmez, gerekirse bakanlığa gider anlatırım bu keyfi tavırları, böyle lakayt bankacılık olmaz”
– “Bakanımız müdür beyin damadı olur, müdür beyimizin sözünden çıkmaz”
–“Maşallah müdür beyimizin eli kolu uzunmuş, mahkemeye veririm gerekirse, hukuk devleti burası”
– “HSYK başkanı kuzeni, Adalet bakanı ise yeğenidir, tavsiye etmem, başınıza dert açılır.  Ola ki bir yolunu bulup temyize kadar ulaştınız, Yargıtay başkanı eski komşusudur”
– “Nedir bu saçmalık, dalga mı geçiyorsunuz?  Aman ya ben gidiyorum, ne haliniz varsa görün”
– “Bi dakka, yok öyle bedavadan tüymek… Hooop Burhanettin, kilitle oğlum kapıyı”
– “Gündüz vakti adam alıkoymak ha? Telefonum elimde, 155’i arıyorum”
– “Haşa, alıkoymak demeyelim de, müdür bey karar verecek paranızla mı ayrılacaksınız yoksa seve seve bize mi yatıracaksınız?”
– “Adamı hasta etmeyin kardeşim, bak arıyorum şimdi 155’i, derdinizi anlatırsınız polislere, sizi gidi ruh hastası manyaklar!”
– “Sakin olun beyefendi, bu arada ilçe emniyet amiri müdür beyin süt annesinin üvey oğludur, onu söylemiş miydik?”
– “??!!!???!!!!??????“
– “Size de yaranılmıyor beyefendi, hizmet ayağınıza gelmiş, üstelik izah ediyoruz sistemin nasıl işlediğini, sürekli dırdır ve muhalefet.. Bir kere de EVET deyiverin, şikayet etmeyin de şükredin biraz ya… Hem düşünen kafalara zararlı fikirler üşüşür, MÜDÜR BEY her şeyi bizden iyi düşünür”
Not: Bu yazıda anlatılan banka tamamen hayal ürünü olup, gerçek kurumlarla hiçbir surette ilgisi yoktur.  Banka memuru, mağdur müşteri ve müdür bey ise sizin gerçek hayatınızdan acıklı kesitlere ve tekrarlayan yanlışlarınız sürdüğü müddetçe yakın geleceğinize işaret etmektedir.

Bir aktörün ölümü üzerine

Bu ülkenin bölünmesinden yana endişe duymak yersiz, öte yandan nasıl bölüneceği / çizginin nereden geçeceği de çok önemli…

Aktör Tarık AKAN akciğer kanserini yenemeyerek bugün 66 yaşında vefat etti.  Türk sinemasının yeşil gözlü yakışıklı jönü neredeyse tüm kadınların gözdesiydi ve jet sosyetenin bir figürü olarak vur patlasın çal oynasın bir hayat sürebilirdi.  Apolitik, memleket gerçeklerinden uzak, yazın adada – kışın Moda’da hatta İsviçre’de kayakta gününü gün edebilirdi.

tarik-akan-ses

Tarık AKAN öyle yapmadı.  Hep mücadelenin tarafı oldu, hep doğru bildiği tarafta dimdik durdu.  İşçilerin haklarını savundu, sansüre karşı durdu, gençlerin ezilip horlanmasına sessiz kalmadı, memleketin ne kadar yakıcı gündemi varsa ya sözünü söyledi ya da net tavrını koydu.  Mahkemelere çıktı, darbe döneminde hücreye hapsedildi.  Bugünün muktediriyle de hiç iyi geçinemedi, geçinmek de istemedi.  Sanatıyla verdi mesajını, izleyicisine çoğu zaman ulaştı o mesajlar ama her devrin adamı olanlar gibi falanca muktedirin eteğinin altına saklanmadı.  Her devrin adamı olmak yerine her devirde namıyla anılan ADAM olmayı tercih etti.

tarik-akan-political

Haklıydı veya haksızdı ama araziye uymaktansa içinden geçeni paylaşmayı yeğledi.  Cumhuriyetçi, demokrat, sol görüşlü bir aydın olarak yaşadı, yaşadığı gibi öldü.

Kendisinin dört dörtlük bir mümin, kusursuz bir insan olduğunu iddia edecek değiliz.  O da hatalarıyla, kusurlarıyla, sevaplarıyla, günahlarıyla bir ademoğlu idi.

Ülkemizin %99’un tabi olduğu varsayılan İslam inancına göre kul ölünce amel defteri kapanır, bu dünyadaki hukuk sona erer.  Soranlar “iyi bilirdik” der, varsa haklarını helal eder, cenaze defnedilir, bundan ötesi kul ile Allah arasındadır.

Merhum Tarık AKAN yalnızca sanatıyla, hayat verdiği karakterlerle bile milyonların kalbine yer etmiş biri olarak hayırla ve hasretle yad edilecek.  Fakat ölümünden sonra ona solcu, komünist, dinsiz, iktidar partisi aleyhtarı gibi etiketler yapıştırıp cehenneme gitmesini, kabir azabı çekmesini dileyenleri ve türlü beddua eşliğinde bu ölümden büyük haz duyan epey kalabalık bir kitleyi yine gördük.

Oysa bizim nesil büyürken, yaşlılar nefret ettikleri / kazık yedikleri  / hayatlarına menfi tesir eden insanlar için bile ölüm anından itibaren “Allah taksiratını affetsin” ya da “bizden geçti, Allah’ından bulsun” derlerdi ve konu kapanırdı.  Oysa bugün hayatları boyunca Tarık AKAN’ı görmemiş, onun elinden bir bardak su içmemiş, aktöre borç vermemiş / borç almamış, ondan kazık yememiş, zarara uğramamış bir grup insanın kin dolu iğrenç cümlelerle nefret kusması toplumun itinayla sürüklendiği berbat atmosferi göstermesi açısından çok trajik..

Bu memleketin ebediyete göçen evlatlarını “bizden olan muhterem / bizden olmayan müptezel” diye ayıran, onların cesetlerini didikleyerek patetik bir tatmin duygusu yaşayan zavallıların adres gösterdiği cehennem, belki de o yaftalanan ölülerin cenneti olacaktır.  Ne de olsa, bu vicdansız güruh asla orada yer almayacağına inanmaktadır.

Sonuç olarak, Tarık AKAN’ın kaybına üzülenler ve “Allah rahmet eylesin” diyenler ile bu ölümden haz duyarak “ateşi bol olsun” diyerek beddua edenler üzerinden yarın ikiye ayrılacaksa bu ülke, kimsenin şikayet etmeyeceğine eminim.  Yeter ki ben, siz veya onlar inandığı tarafta yer alabilsin !

Hababam Sınıfı’nın Damat Ferit’i, Mavi Boncuk’un Yakışıklısı, Maden’in Nurettin’i, Sürü’nün Şivan’ı, Yol’un Seyit Ali’si, Bakırköy Taş Mektep okulunun sahibi, aktör ve dava adamı olarak hatırlanacaktır.  Cansız bedeni toprakla buluşacak olan Tarık AKAN, kendisini hatırlayanlar kadar uzun yaşayacaktır.

tarik-akan

Merhumu hayırla ve minnetle yad ediyorum.  Rabbim merhametiyle muamele etsin, onun arkasından zehir saçanları da ıslah etsin ya da benden uzağa koysun.. Onların cenneti, belli ki cehennemi aratmaz bana !

Medeniyet tarikatının hakiki pusulası

YENİKAPI meydanında bugün mahşeri bir kalabalık toplanmışken, pek çok kişinin unutmuş göründüğü yalın gerçeği yeniden dile getirelim.
Sene 1925…
Efendiler
Yıllarca müsamaha gören, desteklenen, kamu kurum ve kuruluşlarına habis bir ur gibi yerleşmesine göz yumulan Fethullah Gülen cemaatinin üyeleri (moda deyimiyle FETÖ) hastalıklı zihniyetini 15 Temmuz gecesi darbe kalkışmasına dek vardırdı.
 
Dünün iyi çocukları, altın nesli, alnı secde gören müminleri bugün ezilmesi gereken hamam böceği muamelesi görüyorlar. Gülen’in sözünden çıkmayan ve iradesini Pennsylvania’daki iblise terk eden kimsenin saygı bekleme hakkı yoktur. Ne dün, ne de bugün..
Dini cehalet bir yana, hür iradesi olmayan insan “eşref-i mahlukat” olamaz.
 
Elbette Türkiye Cumhuriyeti’nde makam / yetki sahibi olup da onca ikaza rağmen bu cemaate (örgüte) yol veren kimsenin de mazur görülme şansı yoktur, özür dilemeleri falan da kendilerini kurtarmaz, üstlendikleri anayasal mesuliyetin hakkını verememiş olanlar bekler ve dileriz ki bir gün hür ve bağımsız yargıya hesap verirler.
 
Artık FETÖ devri bitmiştir, bundan sonra hayatları kaçarak, saklanarak ve 15 Temmuz gecesi ile mukayese edilemeyecek bazı eylemlere girişme hevesiyle geçecektir. İktidarla barışma, buzları eritme, tezgahlarını yeniden kurma şansları kalmamıştır.
 
Ne yazık ki bu devletin çeşitli kademelerinde yuvalanmış yegane dini organizasyon Fethullah Gülen cemaati değildir. Kendine korunaklı iktidar alanı yaratmak isteyen hiç bir cemaat, tarikat, tekke vs. inanç grubunun devlette barınmasına müsamaha gösterilemez.
Amirinden değil hocasından, müdüründen değil imamından, komutanından değil abisinden emir alan kamu görevlisi hayatın doğal akışına, devlet nizamına aykırıdır.  
Din özel hayatın parçası olup, devletin müdahil olmaması gereken mahremidir bireyin.. Kamu hizmetinin gereği olan ehliyet, liyakat ve sadakatin ölçüsü olamaz.
 
İşte o yüzden ister Nurcu, ister Kadiri, ister Süleymancı, Nakşibendi, Menzilci, İsmailağa, vs.. ne kadar tarikat, cemaat, fraksiyon, grup varsa hiç birinin bir diğerine devlet eliyle üstünlük kurmasına, kamu kaynaklarını sömürmesine, kilit pozisyonları ele geçirmesine, başkalarının hukukunu çiğnemesine izin verilemez. Fethullah Gülen’in siyasi boşluğunu doldurmak için çırpınan onca şarlatan varken, LAİKLİK ilkesi tavizsiz ve adil uygulanmazsa Yenikapı’dan pompalanan iyimserlik koca bir yalana dönüşür.
Laiklik tahtası 
Yenikapı ruhu da yalan olur, demokrasi de yalan olur, kendiniz, evlatlarınız ve torunlarınız için umduğunuz mutlu gelecek de yalan olur !
Ülkemizin bir türlü deva bulmayan dertleri, cehalet ve yobazlık, siyasal islam hevesleriyle daha da ağırlaşır, her bir ferdin hayatını çekilmez kılar.
 
Ortak geleceğimizi tehdit eden türlü riskin kavşak noktası olan bu coğrafyada, Türkiye Cumhuriyeti’nin demokratik, laik, sosyal bir hukuk devleti olmaktan başka çıkar yolu yoktur. Pusulayı kontrol edelim, rotayı düzeltelim yoksa bu yalancı baharın sonu uzun ve kanlı bir kış olacaktır.

Şırnak duyarsızlığı

Şırnak Türkiye Cumhuriyeti’nin bir vilayetidir, plaka kodu 73.
Güneyinden hem Irak’a, hem Suriye’ye komşudur.
Ülkenin geri kalanının dilinde en çok terörle ve işsizlikle anılır.
Cizre ve Silopi Şırnak ilinin ilçeleridir.
Cizre’nin merkez nüfusu 115 bin, Silopi’nin merkez nüfusu 90 bin.
Cizre ve köylerinde Türkiye Cumhuriyeti’nin 1298 öğretmeni bulunuyor(du), 1873 öğretmen de Silopi’de çocuklara eğitim veriyor(du)
Sonra zor koşullarda eğitim vermeye çalışan öğretmenlerin telefonlarına birer SMS ulaştı, “hizmet içi eğitim” bahanesiyle okullarından uzaklaştırıldılar.
Onbinlerce öğrencinin eğitimine mecburen ara verildi, çocuklar evlerinde şimdi.
Bu ilçelerde sokağa çıkma yasağı uygulanıyor aynı zamanda, ilçelere sızan terör örgütünün silahlı unsurlarını oralardan söküp atma amaçlı operasyonlar yapılıyor.
Evlerin duvarlarına mermi çekirdekleri saplanıyor, hendeklerin önünde arkasında tekerlekli, paletli savaş makinaları yürüyor, teröristler ve güvenlik güçleri çatışıyor.
O çocuklar evlerinde hapis ve korkuyor, anne ve babaları da korkuyor, evlerin kapıları camları kırılıyor, dışarıdan çığlıklar geliyor, havada kan ve barut kokusu var.
Çocukların anneleri belki asker ve polisten haz etmiyor, hatta belki babaları da PKK’ya terör örgütü gözüyle bakmıyor.
Daha da ileri gidelim belki birkaç akrabaları örgütün dağ kadrosunda.
Ama onlar çocuk, sadece çocuk.. İzmir’de, Bursa’da, Rize’de ya da Antalya’da yaşayan akranları gibi çocuk.
Okula gitmeleri gerekirken, televizyondan bile izlemeleri sakıncalı olabilecek savaş filmlerine taş çıkartacak dehşet sahnelerini bizzat yaşıyorlar.

Bir gün çatışmalar sona erecek, hendekler kapanacak ama onların yüreğinde açılan korku tüneli kapanacak mı?
Yaşadıkları şiddet ortamını nasıl hatırlayacaklar büyüyünce ?
Kimin tarafını seçecekler, bir seçime zorlandıklarında ??

PKK terör örgütünün bu ilçelerde hakimiyet kurmasına seyirci kalanlar, çözüm süreci kandırmacasında örgütün semirip yayılmasına göz yumanlar alenen sorumludur.
Vatandaşını terör örgütünün tahakkümünden koruyamayanlara, kuruyla yaşı ayıramayanlara sorulmalıdır hesap.

Unutmuş olabiliriz ama o talihsiz çocukların hepsi Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı… Çankaya yerine Cizre’de, Sarıyer yerine Silopi’de doğmuş olmak onların suçu, günahı veya kusuru değil.

Duyarsızlığımızın da bir sınırı olmalı ve o hudut çizgisi ŞIRNAK il sınırını aşmamalı.